Zelfdoding niet strafbaar,

hulp bij zelfdoding wel,

door een wet uit 1886

Veel mensen willen zelf bepalen wanneer en hoe ze hun leven beëindigen. Zonder tussenkomst van een arts of begeleider, en in aanwezigheid van hun dierbaren – zonder dat die naasten het risico lopen verdacht te worden van hulp bij zelfdoding. Toch behandelt de Nederlandse staat deze wens niet als recht. Ze: • Verhindert legaal toegang tot een humaan levenseindemiddel, zoals natriumazide; • Dwingt mensen om illegaal medicijnen in het buitenland te bestellen, wat strafbaar is en kan leiden tot zes jaar gevangenisstraf. Hoewel zelfdoding niet strafbaar is, verbiedt de wet uit 1886 ‘hulp bij zelfdoding’. Hierdoor durven naasten vaak niet aanwezig te zijn bij een humane zelfdoding uit angst voor vervolging. De politie kan hen behandelen als verdachten: verhoren, vasthouden (tot 48 uur), en pas later – soms pas na jaren – besluiten dat er geen vervolging volgt wegens gebrek aan bewijs. Alleen getuige of mentale ondersteuner zijn is niet strafbaar. Toch kan de aanwezigheid bij een zelfdoding leiden tot verhoor of zelfs detentie, vanwege de vage grens tussen ‘aanwezig zijn’ en ‘helpen’. Hulp of aanzetten tot zelfdoding kan worden bestraft met drie jaar cel en een boete van €22.500. Door deze dreiging voelen mensen zich vaak gedwongen tot eenzame en gruwelijke sterfwijzen: door ophanging, sprong van een flat, voor de trein, of met opgespaarde medicijnen. In Nederland sterven dagelijks vijf mensen op deze eenzame manier. Daarom strijdt de SDB voor: • Hervorming van het strafrecht: hulp bij zelfdoding door leken uit altruïsme moet worden toegestaan. Hiervoor voeren wij actie op plekken waar de autonome doodswens wordt bestreden. • Het aanbieden van stervensbuddy’s: deze begeleiders zijn aanwezig bij een bewuste, weloverwogen en humane zelfdoding en helpen juridische risico’s voor naasten en zichzelf te minimaliseren.  Lees meer over Buddyproject

Visie SDB

Baas over eigen sterven